Belçika: Kahraman Şehitlerimizi Andık

 Duyduk ki 4 yiğit yoldaşımız şahin olup ölümsüzleşmiş.

Duyup da durmak olmaz...

31 Ekim gecesi katledildiklerini duyduğumuzda yüreklerimiz yandı. İçimiz acıdı. Öyle bir acıydı ki bu... bir daha asla o gülen yüzlerini göremeyecektik 4 yiğit yoldaşımızın. Hepimizin içinde volkanlar patladı.

Özkan'ın kahkahası, Harika'nın cıvıl cıvıl, neşeli ve coşkulu sesi, Erdoğan abinin gözlerindeki sıcaklığı, samimiyeti, ya Burak peki neyini unutabilirdik ki onun... mertliğini, sevecenliğini, mütevaziliğini, emekçiliğini...

Aldılar elimizden. Katiller! Alçak faşizm.

Katillerini düşündük sonra.

Ruhu olmayan, insanlığın zerresini barındırmayan, gözü doymaz, halk düşmanı, vatan hainleriydi onları katleden.

Öfkemiz büyüdü.

Hesabını soracağımıza olan inancımızı büyüttük.

Onları yaşatacağımıza sözler verdik, içimizden ve yüksek sesle...

 Kahramanlarımızı kendi ellerimizle yolculayamadık ölümsüzlüğe ama burada da onları son yolculuklarına yolcularmış gibi anmalıydık.

Halk-Mer'e çağırdık tüm dostlarımızı...

Helva yaktık dört şehidimizin de canına değsin diye...

Pazar günü saat 13'te Halk-Mer'de olalım diye çağırdık halkımızı.

25 kişinin sıkılı yumruklarıyla yaptığımız saygı duruşunun ardından onlara şiirler okuduk. Şehadetlerinden sonra Avrupa Halk Cephesi'nin açıklamasını da...

Katılan herkes hepsini ve bazılarını tanıyordu kahramanlarımızın.

Onları anlattı herkes tam iki saat boyunca.

Kiminin boğazını sıkan yumruk engel oldu buna, kimi gözyaşlarını tutamadı...

Ama onları yaşatmanın nasıl mümkün olabileceği konusunda kimsenin bir itirazı yoktu.

Mücadeleyi Büyütmeliyiz

Kavgayı Büyütmeliyiz

Savaşı Büyütmeliyiz

Şehitlerimizi Yaşatmanın Başkaca Bir Yolu Yoktur...